Namasté,
Terug van weggeweest.
Het was een week waar ik elk vrij moment nodig had voor mezelf en mijn kind. Mijn lichaam wou even niet mee, schouder geblokkeerd, nekpijn, hartpijn, bezorgdheid, moe…
Zoals ik het eerder deze week op facebook plaatste…
“Aanvaard dat je leven niet altijd fantastisch kan zijn !”
Zo is en was het afgelopen weken ook bij mij.
2016 was voor mij een jaar waarin alles stroomde en 2017 is een jaar, waar ik tot nu toe flink wat uitdagingen op mijn weg kreeg. Ik noem ze uitdagingen omdat ik bewust ben dat ik ze “moet” ervaren.
De hooggevoeligheid van mijn jongste kind bracht me vooral veel inzicht in hoe ik de afgelopen tijd bezig ben.
De inzichten die ik krijg, leren me dat ik als mama, echtgenote en vriendin, en mijn leven als yogini, steeds de balans aan het zoeken ben. Dat ik door mijn ambitieus hart om van mijn leven iets te maken, met één voet in de valkuil sta van overdaad te doen. Oude wonden komen terug naar boven. Alleen… ik ga voorkomen dat ze niet opnieuw opengaan.
Een dierbare vriendin die ook prachtige liedjesteksten schrijft gaf me de tekst van haar laatste liedje: één zinnetje blijft hangen: “Leg de lat niet te hoog.”
En ja hoor…dat doe ik weer, net zoals jaren geleden in mijn winkeltje… Ik leg de lat te hoog voor mezelf. Ik moet dimmen en bij de essentie blijven van wat ik het liefste doe… en dat is een yogamama zijn. Dat betekent dat mijn prioriteit mijn gezondheid is, mijn kinderen, partner en familie en mijn passie om yoga door te geven.
Ik neem hier een stukje uit het boek “Hoe maak je goud van je leven.” van Geert Kimpen:
Een crisis is het beste wat ons kan kon overkomen. De crisis, elke crisis dwingt de mens om stil te staan bij zijn leven. Klopt het wel wat ik aan het doen ben? Is dit wel de goede weg? Zijn de prioriteiten die ik altijd stelde nog wel dezelfde prioriteiten als waar ik nu mijn leven naar wil inrichten? In de crisis kunnen we onze werkelijke kracht vinden, de werkelijke reden waarom we hier zijn en we hier te doen hebben. Ons werkelijk talent ontdekken.
Ik ontdekte jaren geleden mijn talent om yoga door te geven, dat is mijn zielstaak en daar moet ik bij blijven. Dat is Puur-Yoga. In de eerste plaats er zijn voor mijn lieve gezin, en yogales geven krijgen voorrang op alles.
Conclusie… de blog blijft bestaan, maar elke blog die volgt zal geschreven zijn zonder de tijdsdruk die ik mezelf gegeven heb. Er zullen zeker 365 blogs komen, maar niet meer elke dag.
Ook mijn yogaleraar Roland Verschaeve schreef afgelopen week synchroon met mijn gevoel het volgende op zijn blog:
Indien je de neiging hebt om steeds deel te nemen aan alles wat er jou aangeboden wordt, ga dan eerst eens na of je dan nog voldoende tijd overhoudt om een leven te leiden zoals jij dat diep vanbinnen wenst!
Zachte zonnige zondaggroetjes
Isabel x
Lieve Isabel,
Ik vreesde al een beetje dat dit er zat aan te komen… Ik heb dan ook al meer dan 65 jaar ervaring :-; . Ook de twee Ann’s uit onze groep (dinsdagnamiddag, spierversterkende yoga) vinden dat elke dag iets op je blog schrijven toch wel iets enorms is… Doe het rustig aan, je bent meer dan fantastisch voor ons, ook als je een beetje stoom terug neemt… Be Zen! En (be)leef je dag zoals hij komt. En vooral weet dat je ons nooit zal ontgoochelen.
Een beetje (bezorgd) Tineke.
Lieve groetjes uit Sleidinge
beste Isabel
merickes en wat sterk voor je eerlijke getuigenisen
oprecht respect voor al wat je reeds hebt verwezelijkt
en er komen nog zo véééél dagen â¦.
Ik heb een paar jaar geleden ervaren dat het lichaam de geest niet meer kan volgen
Pijnlijke maar realiteit
Vooral een beetje loslaten hoe moeilijk het ook is
En dan bruist het opnieuwâ¦
Veel liefs, caroline
Hallo Isabel,
Blij dat je tot dit inzicht bent gekomen!
Veel liefs
Fabienne