‘Kan u uw studio op de tweede plaats zetten?’
Het werd stil, ik kon mijn eigen ademhaling horen en de film van mijn leven kwam voorbij. Had ik hiervoor zo hard gewerkt, mijn hart en ziel gevolgd? Om te horen dat ik het op de tweede plaats zou moeten zetten?
Ik heb afgelopen week mijn eerste sollicitatie sinds 8 jaar achter de rug. Vol van vertrouwen in mezelf, in mijn authenticiteit, mijn ervaring, in mijn Zijn stapte ik ernaar toe.
Ja, het grote woord is eruit, ik ben terug aan het solliciteren.
Na een lange winter, waar de duisternis me met grote golven overspoelde, diep verdriet en oude angsten naar boven kwamen drijven, bracht de lente licht en helderheid in mijn leven. Oh wat heb ik geworsteld met mezelf, met mijn waarden, mijn overtuigingen en schaamte. Vooral die schaamte,… ‘het lukt me niet alleeen. Ik kan het niet… de zie-je-wel oordelen, wat gaan de mensen zeggen…?’ De ‘welles-nietes’ scenarios maalden door mijn hoofd, ze houden me vandaag nog steeds wakker uit mijn slaap. Ik voelde een kleine identiteitscisis opkomen, ik was mezelf kwijtgeraakt in de manier waarop ik leefde. Ik leefde vanuit waarden en normen die ik me eigen had gemaakt. ‘Live what you preach’ bleef zich als een hangende plaat in mijn hoofd herhalen. Maar ik was koppig en wou mijn levenswerk niet opgeven. Kost wat kost ga ik yogales blijven geven, dat is mijn passie, mijn leven, mijn bezieling! Ik keer niet terug naar vroeger! De uitroeptekens waren zelf aanwezig in mijn hoofd, weg mildheid.
De stem van een leraar fluistert in mijn oren: ‘Isabel, heb je het nu nog niet geleerd? Als je niet naar het leven luistert, zal het leven ervoor zorgen dat je luistert.’
Bam, recht in mijn gezicht. Ik was niet meer naar het leven aan het luisteren, ik was naar mijn ego aan het luisteren. Mijn ego dat gevormd werd door trauma’s en angsten. Ik denk aan de film van mijn leven, waarin mijn vader de hoofdrol speelt. Ik ben er nog steeds niet aan uit hoe ik zijn rol moet interpreteren.
Dat hij van mij hield, twijfel ik niet aan.
Heeft hij het goede willen doen? Dat denk ik wel.
Maar hij had zelf zoveel verwondingen waarbij hij zijn heling zocht in allerlei dingen die we verslavingen noemen. Zijn verwondingen hebben mij en mijn familie ook pijn gedaan waaardoor wij nog steeds bezig zijn om de juiste zalf te vinden. Mijn zalfjes noemen veiligheid en comfort. Die hielpen mij verder te leven en ze verzachten de pijn maar de littekens bleven zichtbaar. De afgelopen vier jaar begonnen de littekens te jeuken en pijn te doen en ze vroegen aandacht waar ik niet meer omheen kon. Het trauma dat mijn kind ziek maakte zorgden ervoor dat mijn traumalittekens terug actief werden. Als een slapende vulkaan dat op uitbarsten stond. Daarnaast kwam corona, ik visualiseerde het virus als de leraar die je kan zien in de Pink Floyd video The Wall. De grote strenge meester die voor mij stond om mij en mijn studio -mijn levenswerk – op zijn grondvesten te doen daveren. Vier jaar lang heb ik meegebogen met het leven, gevallen, terug opgestaan, mij overspoelt gevoeld door de vele emoties waar angst de grootste was. Ik heb me gedragen gevoeld door mijn yogamat die mij vasthield wanneer het niet meer ging. Op die plaats verbond en verbind ik me nog steeds met de symbolen uit de yogafilosofie, de arend, de boom, de berg, de storm, de oceaan… Ik dans en zing op momenten dat niemand het ziet of hoort. Ik ging voor het eerst alleen op reis, koos mijn eigen familie van zusters en broeders die mij gedragen hebben en dat nog steeds doen. Ik vond twee plaatsen waar mijn ziel thuis kwam, in Engeland en de Maremma in Italië. Ik heb een liefdesrelatie met de zon en de maan gekregen en leerde dat ze beiden zo belangrijk zijn om te overleven. Donker en licht zijn beide deel van mij. In 2021 ben ik na 30 jaar het heilige huwelijk met mezelf aangegeaan. Ik heb veiligheid in en bij mezelf gevonden en leerde mezelf te zien.
Na die hele lange winter is de lente van mijn leven aangebroken, daarvoor moet een mens bijna 49 jaar geworden zijn! Ik ben klaar om alles wat ik leerde, alle facetten van mijn Zijn samen te brengen. Ik ben gevormd door mijn leven, ik heb ook de kracht gekregen door mijn leven, en ik ga nu ook echt naar het leven luisteren. En moet ik terug aan het werk gaan hiervoor, SO BE IT!… ik weet wat mij te doen staat vanuit mijn diepere bewustzijn en niet vanuit mijn ego.
Ik heb het gevoel van falen losgelaten. Ik keek voor de zoveelste keer naar de lezing van Brene Brown over kwetsbaarheid en waarbij ze de quote uit de ‘Man in the Arena’ speech van President Roosevelt in 1910 erbij haalt:
“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly;…who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly.”
Ik stond deze week voor de vraag: ‘Kan je Puur-Yoga op de tweede plaats zetten?’
Mijn antwoord is voluit NEE, want dan zet ik mijzelf opzij. Ik blijf geloven dat we onze passie moeten leven, vervulling moeten vinden in wat we doen. En in welke vorm dat is, maakt niet uit.
Ik ga deels terug naar de wereld van cosmetica waar ik me nog steeds tot aangetrokken voel en ik keer met een heel ander bewustzijn terug. En daarnaast zal ik met een rustig en puur gevoel mijn dharma leven. Puur-Yoga is mijn kind en zoals mijn eigen fysieke kinderen krijgt mijn studio de liefde en aandacht dat ze verdient.
Ik ben meer Isabel dan ik ooit geweest ben, mede dankzij enkele belangrijke mensen in mijn leven.
Dankzij mijn vader leerde ik van muziek en beeld te houden en heb ik zelf een compilatie gemaakt van beelden en muziek die mijn gevoelens van de laatste jaren weergeven.
Ik ben wie ik ben…
So Hum.
Zachte groet,
Isabel x