Ik heb lang getwijfeld als ik deze blog zou schrijven en als ik ook de uitspraak uit het boek WARE LIEFDE van Thich Nhat Hanh zou gebruiken. ‘Begrijpen’ is een heel belangrijk fundament van elke menselijke relatie en in het bijzonder van de relaties met de mensen waar we een bijzondere verbinding mee hebben. Begrijpen kan ook omslaan in compassie of mede-lijden. In mijn geval was het meestal dat laatste. Ik begrijp té goed. En omdat ik nog steeds 100% achter de uitspraak sta van deze wijze Zenboeddhistische leraar heb ik het laatste jaar veel rond dit thema gewerkt.
En zo kreeg ik recent een antwoord op enkele van mijn vragen in één krachtig bericht van een andere inspirator van mij: Jeff Foster. Voor wie deze man niet kent, hij is iemand die ‘spiritualiteit’ benadert zoals ik het nu ook voel en begrijp. Soms kan dat heel rauw zijn, hard, maar vol van waarheid. Hij onderging zelf een jarenlange zoektocht naar spirituele verlichting, en dit na een reeks van aangrijpende gebeurtenissen in zijn leven. Hij vond net zoals Eckhart Tolle een moment van helder bewustzijn, helder ‘weten’ toen hij besefte dat de sleutel van spiritualiteit in het Nu licht. Dat je het niet buiten je hoeft te zoeken, je hoeft je er enkel van bewust te worden. Hij schreef fantastische boeken, gaf lezingen, retreats, … tot hij vorig jaar heel ziek werd, levensbedreigend ziek. En sindsdien is alles wat hij ervaart en deelt zo krachtig en resoneert zo sterk met mij in het proces waar ik nu zelf inzit.
Dit is een fragment uit de tekst dat hij deelde op 15 november, nadat hij lange tijd ‘stil’ was geweest:
De afgelopen twaalf maanden heb ik gevochten tegen een slopende ziekte die me bijna het leven kostte.
Misschien heeft het me wel gedood, of beter gezegd, degene die ik was ‘vermoord’.
Ik ben niet meer dezelfde persoon. Toch voel ik me meer mezelf dan ooit.
Een totale ervaring van de helse sferen heeft me onherroepelijk veranderd.
Ik ben naar de diepste en donkerste plekken in mezelf gegaan, naar gebieden van de psyche gereisd die echt ondraaglijk en onverdraaglijk leken, ontmoette de verborgen delen die snakten naar de heilige zegen van liefdevol bewustzijn. Ik heb de volslagen onuitsprekelijke gruwel van een rauw trauma meegemaakt, de pure ongelooflijke hel van de verlatingswond, de wanhoop en hopeloosheid van het vergeten kind, de angst en angst en hulpeloosheid van de bodymind die schijnbaar voor mijn ogen uit elkaar valt
Ik heb mijn eigen fysieke, emotionele, psychologische, spirituele dood onder ogen gezien.
Niets kon me helpen. Geen techniek, geen verlichting, geen spiritueel proces, geen therapie, geen onderzoek, geen genezing. Ik was meer dan dat.
(lees de ganse tekst op de Facebook pagina van Jeff Foster)
En de onderstaande tekst is de tekst waar ik zoveel resonantie bij voel en ook voelde dat het belangrijk was om deze woorden te delen.
HET NEST VAN INTIMITEIT
Het vergt moed
om naar iemand te luisteren
als ze hun vreugde, angst, verdriet,
woede en diepe pijn delen.
Om zacht en ontvankelijk te zijn terwijl je luistert.
Bewust zijn van je eigen verdediging – je impulsen en drang om aan te vallen of terug te trekken, jezelf te onderdrukken of de ander te onderdrukken – en gewoon aanwezig te blijven, en te ontvangen ‘wat is’.
Om de waarheid van een ander te horen, zonder te proberen ze op te lossen of te adviseren of te ‘genezen’, zonder te proberen hun ervaring op wat voor manier dan ook te veranderen.
Om hun vreugde en hun pijn te horen, hun teleurstelling en ook hun woede.
Om te horen welk effect iets wat je zei of deed op hen had, zelfs als dat een groot ongemak bij je oproept, zelfs als je je daarvoor schaamt, of schuldig voelt, of bang bent.
Bewust zijn van je triggers, ze eren, inademen, in het licht laten, ze bewust zegenen, maar blijven luisteren.
Om het veilig te maken voor je vriend of partner om kwetsbaar te zijn, om in hun eigen moed te stappen, om hun waarheid te vertellen, de waarheid die pijn doet, de waarheid die bevrijdt, de rauwe waarheid die echt heelt.
Om ze zoveel ruimte te geven als ze nodig hebben om te delen.
Om ze vast te houden terwijl ze breken, terwijl ze branden, terwijl ze bekennen, terwijl ze beven van angst of vreugde. Om ze dat cadeau te geven. Het geschenk van relationele veiligheid. De gave van actief luisteren.
*En er is ook moed voor nodig om je uit te spreken!*
Om duidelijk, assertief en direct te zijn, maar toch open en delicaat te blijven.
Om te luisteren terwijl je spreekt.
Om ‘nee’ te zeggen als je nee bedoelt, en ‘ja’ als je ja bedoelt.
Om je rauwe waarheid te vertellen.
Om je vriend, familielid of partner te laten weten wat goed voor je is en wat niet, wat pijn doet en wat vreugde brengt, wat je boos maakt en waardoor je je geliefd voelt.
Om ze te laten weten of ze een onzichtbare grens met jou hebben overschreden, een grens van jou hebben geschonden. (Misschien wisten ze het gewoon niet. We zijn elkaars gedachtenlezers niet.)
Om je rauwe eerlijke kwetsbaarheid te uiten, zonder ze de schuld te geven of te beschamen, zonder scheldwoorden, zonder aanval…
… maar ook zonder ze te ‘beschermen’ tegen jouw visie en ervaring.
Het is zeker een dunne lijn, en het vereist aanwezigheid, en traagheid, en grote nederigheid, en de bereidheid om de behoefte om ‘gelijk’ te hebben te laten vallen.
Er is moed voor nodig om een levenslange verslaving aan het behagen van mensen te doorbreken, om de gevoelens en behoeften van anderen boven die van jezelf te stellen, om de ander te ‘beschermen’ tegen jouw waarheid, om jezelf het zwijgen op te leggen of jezelf te schande te maken om conflicten of afwijzing te voorkomen.
Er is moed voor nodig om een levenslange verslaving aan narcistische zelfingenomenheid te doorbreken, om je eigen gevoelens en behoeften boven die van iemand anders te stellen, om iemand het zwijgen op te leggen of te proberen te veranderen om je eigen pijn, afwijzing en verlatingsangst te vermijden.
Het vergt moed om volledig aanwezig te zijn bij een ander en volledig aanwezig te zijn bij jezelf.
Dit is de hoogste mogelijkheid van een relatie:
om een co-gecreëerd nest van aanwezigheid samen te weven, waar we ons allebei veilig voelen om ons authentieke zelf te delen.
Waar we codependente banden verbreken, stoppen met proberen om elkaar te beheersen of te redden, of elkaar te beschermen tegen de pijn en het verlies en de extase van het leven, en onze rommelige waarheden spreken, waarbij we fel eigenaarschap nemen van onze eigen pijn en vreugde, onze eigen gedachten en gevoelens, onze eigen driften en verlangens, onze eigen waarden en passies.
In een nest als dit kan de ware liefde zeker bloeien.
Jeff Foster
13/12/2021