Namasté,
Hoofdstuk 49 van mijn levensboek is een heel boeiend verhaal waar ik na zoveel jaren van zoeken naar balans en het bewandelen van verschillende ‘interessante’ wegen en ontmoetingen wat dichter ‘thuis’ ben gekomen.
Thuis is voor mij een plek waar ik af en toe van mag proeven wanneer ik mediteer en yoga beoefen. De yogaleraar Robert Boustany noemt het thuis, de plaats vanwaar we gekomen zijn en ooit terug naartoe keren. De plaats waar je jezelf niet onderscheid van de pure energie waar je uit voortgekomen bent. Een plek waar je soms ook heimwee kunt naar hebben maar waar meditatie en yoga kan helpen om ernaartoe te gaan.
Thuis kan zoveel betekenissen hebben maar vanuit de taal van yoga betekent het voor mij persoonlijk, Zijn… Voorbij alle lagen van mijn bestaan in dit aardse leven waar ik al veel te veel heb meegemaakt maar die me wel gevormd hebben tot wie ik vandaag ben. Ik ervaar dat gevoel van Zijn in elke meditatie en yogales dat ik geef.
En zo zit ik hier…7 februari 2023, in het midden van mijn hoofdstuk 49, in de vroege trein naar onze hoofstad Brussel. Een belangrijke afslag op mijn levensweg dat ik niet had zien afkomen en het ziet ernaar uit dat het wel eens een heel belangrijke kan zijn. ‘Thuis’ zijn kan enkel wanneer je aan jezelf werkt om steeds terugkerende thema’s aan te pakken en te helen. Maar dat betekent ook uit de comfortzone stappen én handelen. Dus dat deed ik en krijg een behoorlijke les in onthechting en de onthechting voelt als ontwrichting op dit moment.
Het nieuwe is voor mij een zekerheid hebben, stabiliteit, veiligheid… Iets wat ik een heel leven lang niet had omwille van de levenswijze van mijn vader en als trauma ervaar. Een levensthema dus waar ik uitgenodigd ben om het aan te pakken. Een vaste fulltime job is nu dus aan de orde en ik kom in een heel onbekende wereld terecht. De wereld waar mijn vader als kunstenaar een bloedhekel aan had en ons leerde dat we zo niet mochten leven.
Ik denk dat ik ver van ‘thuis’ ben terwijl ik met een valiesje op de trein stap tussen de zovele mensen die dit dagelijks doen. Ieder zit in zijn of haar eigen wereld en er zijn weinig stralende gezichten te zien. Terwijl ik mee met de massa van de trein stap voel ik hem kijken naar mij en het verdriet overmand me. ‘Wat doe ik nu toch allemaal?’ speelt door mijn hoofd… De traantjes verbijt ik. Maar ik luister ook naar een andere stem…de stem van mijn ziel die me duidelijk maakt dat het ‘juist’ is wat ik doe en ik meer ‘thuis’ ben dan ik ooit was.
Ik stap in een nieuwe levensfase en dat vraagt een heel nieuwe mindset om te kunnen slagen. Dus ik verman mezelf en stap stevig door onderweg naar een ander leven.
Atha Yoga Anusasanam…hier begint de yoga.
Wordt vervolgd…
Zachte groet,
Isabel