I think to myself… what a wonderful world.
Twee jaar leven we nu met een virus dat ons leven helemaal veranderde. We hebben een keuze, willen we enkel de donkere kant van deze uitzonderlijke situatie zien en strijden óf kiezen we om het lichter te maken en de kleine wonderen van het leven te zien.
Het leven is nooit helemaal donker en nooit helemaal licht. Als yogini en leerlinge van het leven, zoek ik de middenweg. Gelijkmoedigheid is dankzij mijn yogastudie -en leven mijn grootste kracht geworden.
En zoals ik hem al vaak citeerde – hij is nu eenmaal een grote inspiratiebron voor mij – Toon Hermans kon het niet mooier verwoorden hoe ik me het afgelopen jaar voelde.
Wind je niet op,
maak je niet druk,
maar leer omgaan,
dat het licht donker wordt,
dat het volle leeg wordt,
dat het stille rumoerig wordt,
dat de lach verandert in een traan
en dat de blijheid versomberen zal,
want in de versombering
woont alweer het blije,
in de traan verbergt zich al de lach,
in het rumoer kondigt zich het stille al aan
en in de leegte schuilt alweer het volle,
zoals ook uit het donker
het licht te voorschijn treedt.
De toetsen van het klavier
zijn stuk voor stuk van hetzelfde zwart en wit,
maar aan de linkerkant liggen de donkere, sonore klanken,
terwijl de rechterzijde één en al
lichtheid is.
Als de ene helft niet licht zou zijn
en de andere helft niet donker,
zou er van harmonie geen sprake zijn.
De schoonheid van de totale klankleur
komt tot stand door de tegenstelling.
Toon Hermans
Moge je in de volgende tijd, onderweg naar het nieuwe jaar, licht en hoop in je hart vinden en liefde op je weg.
Ik wens je alle goeds voor deze bijzondere tijd.
Warme lieve groet,
Isabel xxx