4 februari… Wereldkankerdag.
Een dag waar we stilstaan bij een ziekte die heel veel mensen treft. Elk jaar sterven wereldwijd bijna 9,5 miljoen mensen aan kanker en worden miljoenen anderen getroffen door de ziekte. In België worden er jaarlijks 68.000 nieuwe diagnoses gesteld. Jaarlijks sterven in België 29.000 mensen aan de ziekte. Wanneer je van dichtbij de impact van deze ziekte meemaakt, als patiënt in de eerste plaats maar ook als familie, partner of vrienden, weet je hoe het gevoel van machteloosheid kan toeslaan.
Ik zag mijn lieve oma op een veel te jonge leeftijd wegkwijnen aan baarmoederhalskanker en het diepe verdriet dat het achterliet op mijn mama. Een verdriet dat er nog steeds is en niet weggaat…
13 jaar geleden kreeg mijn lieve broer ook de diagnose kanker. Gelukkig is hij vandaag gezond en wel, dankzij de behandelingen die er vandaag de dag bestaan, zoals onder andere de stamceltransplantatie en gerichte chemotherapie, maar laat ik vooral niet vergeten, de kracht die hij had in het hele proces. Soms meer dan ons…
In mijn yogapraktijk leerde ik mensen kennen die geconfronteerd werden met kanker of een mama of papa, partner of kind moeten zien lijden en soms ook loslaten.
Dan zie en voel ik die machteloosheid…
Daarom deel ik dit mooie stukje tekst van Toon Hermans die in zijn periode van ziek zijn (het was een hartaandoening en geen kanker) het boekje ‘Zet je hart uit je hoofd’ schreef.
Tijdens een vrij lang ziekteproces kun je een gevoel van machteloosheid krijgen, een gevoel dat je geen kant meer op kunt.
Toch kan er in diezelfde machteloosheid iets positiefs schuilen.
Het is alsof de machteloosheid je meedeelt:
‘Wat nu gebeurt, moet gebeuren. Daar kan niets meer aan verandert worden. Het is een fase die bij je leven hoort. Je zult er doorheen moeten, en ergens in de diepte, is het een zinvolle fase, ook al begrijp je dat nu niet. Dit is een ervaring van een andere orde, een beproeving waarbij je zult leren dat er voor deze gebeurtenis een bepaalde tijd staat.’
Die gedachte moet je aanvaarden en voelen dat er van hogerhand iets meespeelt, al weet je niet wat: een kracht die het getij zal doen keren, als de juiste tijd ervoor gekomen is. Je kunt die tijdsduur niet bespoedigen, dan leer je en je leert ook met geduld te wachten.
Tenslotte blijkt dat de periode waar je zo zwaar aan tilde en waarbij je droefenis zo groot was, geen verspilde tijd is geweest.
Meer dan eens heb ik mensen die terugkeken op een beroerde tijd in hun leven, horen zeggen:
‘Ik heb er veel aan gehad. Het heeft mij de dingen dieper en beter leren zien, en ook mezelf.’
Wanneer je kanker hebt, had of er als familielid mee geconfronteerd werd, gaat er geen dag voorbij dat je er eens niet aan denkt. Het blijft een pijnlijk litteken, zeker wanneer je mensen ook moet loslaten, ziet wegkwijnen en in het ergste geval, sterven. Je wil er alles aan doen om beter te worden, er te zijn voor diegene die ziek is. En het gevoel van machteloosheid kan enorm zijn, het kan omslaan in boosheid, in vragen zoals ‘waarom…’.
De tekst was voor mij een bevestiging, want hoe de ziekte ook evolueert… het is en blijft een héél intense levensles die je ofwel sterker maakt maar soms ook breekt.
Ik denk aan iedereen die ik ken, iedereen die ik liefheb en met deze ziekte te maken heeft of had… ik geef jullie vanuit mijn hart, een helende omhelzing.
Zachte groetjes,
Isabel x