“Je kunt veel nederlagen tegenkomen, maar je mag niet verslagen worden. Het kan zelfs nodig zijn om de nederlagen tegen te komen, zodat je weet wie je bent, waar je uit kunt opstaan, hoe je er nog uit kunt komen. “

– Maya Angelou

---

Hier zit ik dan… bijna 3 uur zijn voorbij waar ik in twijfel sta… moet ik het delen of niet. Ik voel de onweerstaanbare drang om te schrijven.  Mijn buikgevoel zegt ja, mijn hoofd weet het niet.

Een diepe wonde lag al een tijdje op te warmen als een vulkaan dat op uitbarsten staat.

De adem werd mij even ontnomen, ik kromp ineen en de tranen zijn gevloeid.

Gans mijn lichaam is opeens heel moe, ik probeer te voelen, te begrijpen, te leren…

Dus ja… ik schrijf het nu maar neer… niet wetende doe ik er goed aan of niet.

Ik keer even terug naar 1990, ik was toen 17 jaar. Uit een diep respect voor mijn familie ga ik niet in detail. Ik kon omwille van familiale redenen mijn middelbare school niet afwerken. Als sinds ik 12 jaar was, hielp ik mee in de zaak van mijn ouders, in 1991 werd ik 18 en begon ik mee te werken en stopte ik school.

Mijn schoolvrienden kregen hun diploma, sommigen gingen studeren… ik ging hen uit de weg, voelde mij minder omdat ik dat niet had kunnen meemaken.

Het was een keuze, want ja… we hebben allemaal keuzes. Ook al voelde dat op die moment anders aan. Ik had een gevoel dat ik de plicht had mijn ouders te helpen.

Dat heb ik bijna 8 jaar gedaan, het heeft mij ook voor een groot stuk gevormd. Ik durfde als jonge vrouw met moeite voor mezelf opkomen en het werk in de horeca en alle problemen dat erbij waren gekomen,  hebben mij mondiger en meer zelfstandig gemaakt.

1998: De bistro sloot de deuren, en moest ik zo snel het kon aan het werk. Het was in de gemeente waar ik woon, geen geheim dat we in slechte papieren zaten. Het viel ook op mijn schouders omdat ik borg had gestaan. Maar ook dat… was een keuze dat ik zelf gemaakt had. Ik verwijt niemand niks, nog steeds niet.

Ik ging werken om schulden te betalen. Ondertussen was ik mama van twee lieve schatten van dochters en ze waren de zon in mijn leven. Dat zijn ze samen met mijn jongste zoon nog steeds.

Ik kwam in de wereld van cosmetica terecht, naderhand was dat wel een vlucht in een wereld van pracht en praal… even geen zorgen, aan niks denken, lachen, maskertje op (want vanbinnen zat het niet goed) en soms huilend naar huis. Mijn toenmalige gérante, heeft mij onder haar vleugels genomen. Ze leerde mij op een niet milde manier de knepen van het vak en ik was dankbaar omdat ik leerde en geestelijke voeding kreeg. Ze gaf mij het gevoel dat ik wel iemand was die iets kon, een gevoel dat mij hielp om meer in mezelf te beginnen geloven.

Maar mijn financiële situatie zorgde ervoor dat ik een andere werkplaats moest vinden waar ik meer uren kon werken. Een heel pijnlijke periode volgde, waarbij ik me schuldig voelde dat ik de persoon die in mij geloofde, haar vertrouwen had beschaamd. Haar reactie was boosheid, en ze wou wraak op mij, heeft ze ooit ook echt uitgesproken en uitgevoerd, maar ik besefte pas veel later dat ik haar diep gekwetst had. Gelukkig kon ik in 2013 vergeving aan haar vragen en dat heb ik gekregen.

Ik rolde van de ene job in de andere in cosmeticaland, het ging mij goed, ik voelde mij vertrouwd met het product en mijn zelfvertrouwen groeide beetje bij beetje.

Er kwamen nog moeilijke jaren, waarvan mijn auto-ongeval in 2002 een enorme impact heeft gehad op zowel mijn lichaam als mijn ziel.

In 2006 werd ik zwanger van Jarno, ik was zo gelukkig, het was een geschenk, al zag niet iedereen dat zo. Hoe kon ik nu met zo’n onstabiel financieel leven nog een kind op de wereld zetten?  Ook was er de angst en het verdriet in dat jaar toen mijn jongste broer, die ik zo graag zie, ziek werd. Zoveel emoties en toch bleef ik doorgaan tot Jarno in mijn armen lag. Mijn broer gelukkig beter werd en er een rust over mij heen daalde.

Op een nacht, 27 december 2006, ik herinner het mij omdat het ook de verjaardag is van mijn oma,  werd ik ‘s nachts wakker gemaakt… ik weet niet door wat, maar er kwam een ingeving, een boodschap, een idee… Het idee om een winkel te beginnen.  Ik kon de slaap niet meer vatten. Ging samen met Jarno naar beneden om zijn voeding te geven, en ik begon alles uit te schrijven wat ik toen binnen kreeg. Het was een gevoel van diepe stroming. Iets waar ik nu nog steeds op afstem als ik aan een bijzonder moment in mijn leven denk.

Ik besloot een winkel te beginnen. Ik voelde mij aangetrokken door de natuur en begon een winkel waar bio-cosmetica (toen was dat nog niet zo bekend) het hoofdproduct was. Aangevuld met bachbloesems, aromatherapie, organische geurkaarsen… spirituele artikelen, edelstenen… De sfeer was rust, meubels in teak, zachte muziek op de achtergrond, heerlijke natuurlijke geuren… het was een totaalervaring. Mijn kind noemde PUUR “anti-stress” boetiek. De naam zei alles waar het voor stond. Ik organiseerde yoga, tai chi en meditatielessen, cursussen intuïtieve ontwikkeling, aromatherapie… Het was keihard werken, ik werd beloond met de ervaringen dat mensen hadden na een bezoek aan mijn winkel.

Voor het eerst in mijn leven dacht ik: “Ik ben iemand, ik heb geen diploma maar toch heb ik iets bereikt.” Zo fier als een gieter was ik. Zie mij hier kijken naar mijn vader die deze foto maakte van mij, de dag voor mijn opening.

Doch, mijn dagomzet was niet wow, de mensen kwamen om bij mij te zijn, te praten. Zochten heling en zachtheid, en bleek dat ik dat wel kon geven. Men noemde mij de goedkope therapeut. Maar ik kon daar niet van leven. De rekeningen begonnen zich op te stapelen, daarbovenop kwamen er wegenwerken, de grotere winkelketens langs de rand van mijn gemeente. Het was vechten om rond te komen. In december 2010 viel het doek over mijn winkel en samen met dat moment kwam ook het minderwaardigheidsgevoel in alle hevigheid terug naar boven.

De confrontatie met gerechtsdeurwaarders, rechtbanken, schuldeisers, de bank,… het was verschrikkelijk, in de eerste plaats voor mijn gezin. Wat had ik gedaan. Waar had ik hen in meegesleurd! Schuldgevoel kwam bovenop het minderwaardigheidsgevoel. Als ik had gekund, ik had me verstopt en was nooit meer naar buiten gekomen.

Ik kon gelukkig terug aan de slag in mijn oude vertrouwde omgeving de parfumerie en daar kon ik opladen, net zoals ik in 1998 had gedaan. Opnieuw de uiterlijke wereld, en dat had ik op dat moment ook nodig. Mijn collega’s waren super en deden mij lachen en troostten mij op de momenten dat ik het nodig had. Ik ben hen daar nog dankbaar voor.

Er werd een faillissement aangevraagd, de maandelijkse bezoekjes aan de curator waren allesbehalve leuk. Elke keer opnieuw de confrontatie met hoe fout je bent geweest. Maar hij was ook een steun voor mij, hij leerde mij dat het niet het einde was. Dat ik opnieuw zou kunnen beginnen. Doch… ik kon dat toen moeilijk vatten.

2011… we hadden niks meer. Ons huis was verkocht, we hadden schulden, we verhuisden 3x in één jaar. De kinderen volgden ons moeizaam, het was niet gemakkelijk voor hen. De ruzies die volgden, de verwijten naar mijn hoofd… het was vreselijk. We groeiden uit elkaar en besloten ons huwelijk te beëindigen. Maar ik had geen geld meer, voor mijn eigen welzijn kon ik niet anders dan het huis verlaten want de ruzie’s ware niet meer leefbaar. Ik zocht hulp bij het OCMW en kreeg die gelukkig en zo kon ik op mijn eigen benen staan. Ik had niks en toch voelde ik me dat moment ook rijk. Mijn collega’s en beste vriendin, deden er alles aan om mij te helpen. Ik kreeg een tafel, stoelen, bedden, keukengerei, een salon…

Op hetzelfde moment werd mijn vader heel ziek, en na een intense open hart operatie en werd weken in kunstmatige coma gebracht, al de rest viel in het niets vergeleken met het diepe verdriet dat ik toen voelde. Een verdriet dat er nog altijd is.

In januari 2012 besloot men hierboven dat het nodig was om iets te doen en stuurden ze mij een engel op mijn pad. Ik leerde mijn huidige man kennen… uren hebben we gepraat met elkaar, hij zijn stukken, ik de mijne… het was thuiskomen. Ik werd precies in een warm dekentje van liefde gelegd en gekoesterd. Wat ben ik zo dankbaar om mijn lieve man, we zijn oh zo verschillend en we hebben ook al onze moeilijke stukken gehad, maar we geven nooit op…

Mijn geliefde heeft mij gesteund door te geloven in mij, hij zei dat ik zoveel in mij had om mijn leven terug op te bouwen. Na een sabbatjaar in 2011 begon ik in de zomer van 2012 terug yogales te geven, voor 5 mensen, in mijn living van mijn appartement. De eerste keer dat ik terug op mijn mat zat, met mijn les uitgeschreven, vergeet ik nooit meer. De reacties na de les ook niet, iedereen was zo ontspannen en bleven verder komen. Ik vroeg niet veel en betaalde mijn eerste yogalessen en ik kreeg de ondersteuning van mijn eerste yogaleraar.

21.12.2012 : Een dag om nooit te vergeten:

De rechter van de rechtbank van Koophandel in Gent: “Mevrouw Dobbelaere, we verklaren u verschoonbaar inzake uw faillissement, u krijgt een schone lei… uw leven kan herbeginnen.”

In januari 2013 stapte ik naar het sociaal kantoor voor zelfstandigen. Met een bang hartje… zal ik terug opnieuw zelfstandig kunnen worden? De vriendelijke dame die mij hielp zei me dat het helemaal oké was, ik kon echt opnieuw beginnen.

Daarna kon ik yogales geven in de dansschool waar ik als kind jaren ballet gedaan had en later balletles gaf aan jonge kinderen. Daarna huurde ik een studio en begon ik op te bouwen. Ik bleef ondertussen part-time werken. Met mijn oude, veel te dunne goedkope yogamatten, reed ik van thuis, naar mijn werk, naar de yogalessen, van de ene studio naar de andere, bedrijven en scholen, ik deed mijn huishouden, ontpopte ik me in een self-made marketeer. Maakte zelf een website, begon de yoga te studeren want ik had toen nog geen geld voor opleidingen, deed ervaring op door het lesgeven. En ik begon deze blog te schrijven.

Mijn leven werd mijn yoga opleiding. Mijn ervaringen waren er geweest om mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, te kunnen ondersteunen. Zo zag ik het. Al had ik in de yogawereld ook weinig zelfvertrouwen want iedere yogadocent kon verre reizen en dure yoga opleidingen volgen en ik had daar de middelen niet voor. Ik leerde bijna alles op mezelf die eerste jaren. De ervaring van het lesgeven is voor mij nog steeds de belangrijkste school en waar ik het meest heb geleerd als docent. En dat doe ik nog elke dag.

Pas later kon ik met het geld dat ik verdiende door yogales te geven, opleidingen betalen.

In 2016 kwam het grote geschenk… de ruimte waar ik nu mijn yogastudio heb. Een plaats waar ik echt thuiskom en waar ik zo oneindig dankbaar voor ben. Ik maakte er mijn plekje van,  met de intentie dat ik deze ruimte ging vullen met liefde en licht en dat iedereen die er kwam kon genezen van oude wonden en pijn. Dat bij elke inademing nieuwe energie kon opgenomen worden en dat de uitademing getransformeerd werd in licht. Dit is mijn uiteindelijke doel geweest, hiervoor heb ik jaren al die levenslessen gekregen.

De winkel is niet voor niks geweest, want die mooie plek heeft mij gebracht naar wie ik vandaag ben, de winkel heeft mij yoga gebracht. Heeft mij getoond dat mijn levenswerk bestaat uit het helpen van mensen die het moeilijk hebben. Hen te inspireren, aan te moedigen, leren positief zijn.

Tot deze ochtend…

Deze ochtend was een er enorme confrontatie, de vulkaan is uitgebarsten. Of was het reeds beginnen borrelen tijdens de bijzondere inspiratie-avond gisteren in mijn studio ?  Een avond dat ik niet gauw meer zal vergeten. Ik heb mij afgestemd op de woorden van meester Morya die telepathisch ingesproken werden door Jeroen en de prachtige tekst van Maria Magdalena. De woorden die me deden inzien dat er moet gevoeld worden. Maar ook de liefdevolle woorden van de mensen die er waren, hoe zij me zien, voelde als een warme omhelzing.

Deze ochtend was er een opening voor mij, een uitnodiging om de pijnlijke stukken nu voor eens en altijd te voelen, ernaar te kijken en te helen.

Eén banale situatie in een winkel van een bekende provider heeft mij deze ochtend laten voelen dat het levensthema van geld en faling allesbehalve gevoeld en geheeld is. Ik werd vernederd in het bijzijn van andere mensen door een verkoopster, die mij vertelde dat ik geen klant kon worden omdat mijn kredietwaardigheid niet oké is bij hen. En dat ene zinnetje… hebben alle andere klanten dus ook gehoord. Ik voelde me ineenkrimpen van schaamte, alle alarmbellen gingen in mij af. Mijn adem stokte en ik had moeite om mijn woorden te vinden. Doch heb ik haar duidelijk kunnen maken dat er nog iets bestaat als discretie en respect. Al weet ik niet als dat bij haar is binnengedrongen.

Het bewuste rode lampje ging deze ochtend op het computerscherm weer branden. Net zoals het de laatste 9 jaar al zo vaak heeft gebrand. Bij de bank als ik een gewone rekening wou openen, of wanneer mijn dochter wou dat ik volmacht had over haar rekening en dat niet kon omdat ik een faling had meegemaakt, of wanneer je een simpele verzekering wil afsluiten… Als je een faling hebt gehad ben je een gevaar voor de maatschappij. Zo voelt het dus. En dat maakt mij boos en verdrietig tegelijk. De rode lampjes gaan overal wel branden. En dus ook het rode lampje in mezelf.

Moet ik nu boos zijn op die verkoopster? Of is zij een spiegel? Wat wordt mij hier nu getoond. Héél veel dus… zoals ik gisteren avond ook reeds zei… er staat een vulkaan op uitbarsten in mezelf. De wonde wil geheeld worden. En de gebeurtenis deze ochtend heeft mij de aanzet gegeven om het nu ook werkelijk aan te pakken.

Dankjewel aan alle hogere machten want ik ben wakker geworden deze ochtend. Weliswaar met een héél diep verdriet waar ik nu door moet gaan. Maar ik ga dat verdriet voelen, ik ga het niet meer uit de weg. Ik had dit blijkbaar nog helemaal niet verwerkt. En het is nu tijd om dat wel te doen, dit stuk los te laten en te geloven in wie Isabel vandaag is, mama, echtgenote, dochter,  zus,  yogadocente, leerling van het leven… een gewond iemand…

Ik wil die verwondingen doorvoelen, helen,  leren en delen met iedereen die hier ook iets uit kan leren.

Dit is wie ik ben… en het is wat het is…

Namasté,

Isabel x