De laatste maand van het jaar is begonnen.
Wanneer men veel heeft meegemaakt heeft men de neiging te zeggen… “Wat zal ik blij zijn dat dit jaar voorbij zal zijn”. En toch, ondanks alles zal ik dat niet zeggen. Want ik geloof dat elke gebeurtenis, elk obstakel, elk verdriet en elke pijn er geweest is om mij de mens de maken die ik bedoeld ben te zijn.
Ondanks alles voel ik dat ik dit jaar meer dan ooit gegroeid ben als mens, als moeder, als yogini… nog meer verbonden te zijn met mezelf.
Ik ben zo dankbaar dat ik elke dag de kleine gelukjes kan blijven zien. Hoe moeilijk het soms ook is. Dus op deze eerste dag van de laatste maand van een bijzonder 2019 hoop ik dat ook jullie diezelfde dankbaarheid kunnen voelen.
En misschien kan deze prachtige tekst van Toon Hermans jullie hierbij helpen.
Dit is geluk
deze morgen aan het ontbijt
het zonlicht in de tuin
het konijn in het gras
de verse broodjes in het mandje
Rietje die naast mij zit
het licht in de kamer
dit is allemaal geluk.
Ik schrijf dit zo regelrecht
omdat je zo gauw zegt
ach, er is zo weinig geluk.
Ik denk dat er geluk genoeg is
maar dat we het meer opmerken
en het als vanzelfsprekend beschouwen
we zijn overvoed met geluk
daar worden we ontevreden van
en wie ontevreden is, is nooit gelukkig
Ik zal mij er in blijven oefenen
om het licht op de bladeren
en de kleine dagelijkse dingen die mij weldadig aandoen
te leren zien als geluk,
want geluk is geen groot afgerond gegeven –
het is niet iets theatraals of geëxalteerds –
geluk dat als een bombastische optocht voorbij komt bestaat niet.
Het is klein – teer – en verspreid
het raakt je alleen maar éven aan
het knipoogt…
het glimlacht …
maar dat is veel, héél veel.
(Uit het boek : ‘Verhalen uit mijn leven, Toon Hermans. 1986)