Toen ik op zondagochtend 24 november 2002 frontaal botste aan een snelheid van 60 km/uur, in een oude tweedehands Renault Twingo (zonder airbags), op een grote BMW die plots stilstond midden van de weg, veranderde mijn leven voorgoed.
Mijn autostoel brak door de klap los en heel mijn borstkas werd tegen mijn stuur gedrukt, en mijn hoofd botste keihard tegen de voorruit. De klap was zo intens dat de voorruit helemaal de vorm van mijn hoofd had en gebarsten was. Daarna was ik bewusteloos en werd ik uit de wagen gehaald. Toen ik wakker werd was de pijn ondraaglijk en ik had het gevoel dat alles in mijn lichaam kapot was.
Ik was in shock, mijn lichaam was inwendig zwaar toegetakeld. Gebroken ribben, gebarsten sleutelbeen en knieschijf, zware hersenschudding, ernstige whiplash…
Vandaag ben ik me bewust dat het ook mijn grootste geschenk geweest is. Hoe raar dat ook mag klinken. Vanaf die dag begon ik de luisteren naar mijn innerlijke stem, die ik tot die dag niet (wilde) horen.
Een Indische leraar die een opleiding gaf rond de oorzaak van nekpijn bracht onlangs ook duidelijkheid in mijn ervaring.
Hij vertelde:
“Op een dag reed ik op een landweg en kwam ik op een stuk waar een treinspoor liep en waar de slagboom naar beneden was. Voor mij stond er ook een auto, met een open dak, er zat een wat oudere man in. Het duurde lang en ik stapte uit mijn wagen om even tegen de man voor mij wat te praten. Maar op dat moment passeert de heel lange en lawaaierige trein. De oude man praat tegen mij en ik luister en ik knik, maar begrijp en hoor door het lawaai helelmaal niks. We namen afscheid en ik stapte terug naar mijn auto.
De slagboom gaat open en we rijden verder tot we aan een splitsing van de weg komen. Ik rijd naar rechts en de oudere man naar links. Na een tijdje komt mijn wagen bruusk tot stilstand en ik stap uit en zie dat ik twee platte banden heb. Op de baan ligt er allemaal glas. Er was die dag op die plaats een ongeval gebeurt.
Dit interessante verhaal toont aan hoe wij mensen vandaag reageren in ons dagelijks leven.
Eigenlijk, de man aan de overweg, probeerde mij te vertellen dat ik verderop niet naar rechts mocht afslaan omdat er diezelfde ochtend een ongeval gebeurt was. Hij had me aanbevolen links af te slaan. Maar door het lawaai van de trein had ik het niet gehoord en niet begrepen. Nochtans probeerde hij met veel armbewegingen dit duidelijk te maken.
De trein staat symbool voor het denken.
De oude wijze man staat symbool voor de roep van de ziel, de stem van je hart.
En de weg waar ik op rijdt staat symbool voor mezelf en het leven dat ik leidt.
En terwijl ik op de weg van mijn leven rijdt en mijn innerlijke stem tegen mij probeert te praten, is het lawaai van de “trein”, het lawaai van de geest zo luid, dat ik mijn innerlijke stem niet kan horen.
Dus als ik in mijn leven een beslissing moet nemen wanneer ik rechts of links moet gaan, dan heb ik de stem van de “oude wijze man”, de stem van mijn hart niet gehoord.
Dan maak ik een beslissing die niet “juist” is.”
Het is cruciaal dat we de kakafonie van onze geest, het continue denken, verstillen en dat we de tijd vinden om naar de stem van ons hart te luisteren. Het ego loslatend en ons leren te verplaatsen naar de wijsheid van ons innerlijke Zelf.
Bij veel mensen is er een “oorlog” tussen het brein en het hart gaande.
Het hoofd en het hart zijn gescheiden door de hals (nek) en het conflict manifesteerd zich in de hals (keelchakra). Energie stagneert.
Zoveel problemen van de keel (ik denk dan aan de schildklier) en de nek komen door het conflict tussen hoofd en hart.
Dus de volgende keer dat je een heel belangrijke beslissing moet nemen. Stel jezelf dan de vraag, “luister ik naar de wijze raad van de oude man of luister ik naar het lawaai van de trein. Geef ik mezelf de begeleiding die ik nodig heb om de juiste beslissing te nemen?”
Alles in mijn lichaam genas, behalve mijn nek niet. Het duurde 5 jaar vooraleer ik begreep waarom mijn nek niet genas. Ik had de voorbije 13 jaar niet geluisterd naar mijn innerlijke stem. De stem die tegen me zei dat ik niet gelukkig was met het leven dat ik toen leidde en geleid had. Een tweede letsel van mijn nek en hoofd (zomer van 2005) maakte me duidelijk dat ik nog niet goed genoeg luisterde, een zware houten balk viel op mijn hoofd waardoor mijn nek en hoofd opnieuw intens geraakt werden.
Mijn osteopaat gaf me de raad om te beginnen met mediteren (te leren luisteren naar de “oude wijze man”) en kort daarna, in 2007, begon ik met yoga. Les na les, meditatie na meditatie werd het steeds duidelijker… ik had in mijn leven nog niet vaak, misschien nog nooit, naar mijn innerlijke stem geluisterd.
Nu ben ik 10 jaar verder en mijn nek is nog steeds mijn allergrootste leraar. Want als ik pijn heb weet ik dat ik niet naar mezelf luister. De connectie is dan weer even weg. Maar ik ben bewust geworden en ga dan over tot aktie door terug naar de “bron” te gaan en te luisteren wat de pijn me wil vertellen.
Mijn nek blijft natuurlijk een héél gevoelige plek.
Door de jaren dat ik niks deed van lichaamswerk, is er onherroepelijke schade aan mijn wervels gekomen. Er zijn twee tussenwervels helemaal weg, artrose en vervorming is op de nekwervels gekomen. De neurologe wou me laten opereren. Maar ik weigerde. Ik heb voluit al mijn aandacht gegeven aan “werken aan mezelf”, mezelf terugvinden en het leven leiden zoals mijn ziel het gekozen had. Mede door begeleiding en inzichten van mijn engel hier op aarde, Christine V.D., en door de magie van yoga.
Oefeningen die mij zoveel sterker gemaakt hebben. Mentaal en fysiek. En ik plaats mentaal als eerste. Want dat had ik het meeste nodig. Yoga zorgt door de fysieke versterking van het lichaam ook voor mentale kracht.
Ik kon dit enkel bereiken door dagelijks yoga te beoefenen !
Zachte groetjes
Isabel x
Eén antwoord op “EEN VERHAAL OVER LUISTEREN NAAR JE DIEPSTE ZELF”